Διαχωρισμός Ορού και Πλάσμα Αίματος

ΑΙΜΟΛΥΜΕΝΟ ΑΙΜΑ

   Η αιμόλυση οφείλεται στη διάρρηξη των ερυθροκυττάρων του ολικού αίματος που μπορεί να προκληθεί κατά τη διαδικασία της πήξης, της φυγοκέντρισης ή λόγω παρουσίας υγρασίας. Αποφεύγεται με συλλογή του αίματος σε ξηρά σωληνάρια, σε ισοτονικό διάλυμα και μετά από φυγοκέντριση. Αντιστοιχεί σε 0,2% αύξηση του όγκου του πλάσματος και η περιεκτικότητα σε αιμοσφαιρίνη σε αιμολυμένο δείγμα μπορεί να είναι > 20mg/dL. Τα αιμολυμένα δείγματα δίνουν λανθασμένα αποτελέσματα διότι:

1. Οι συγκεντρώσεις των συστατικών που προσδιορίζουμε συνήθως βρίσκονται σε διαφορετικά επίπεδα στο πλάσμα και στα ερυθροκύτταρα (π.χ. LDH: αύξηση ενεργότητας κατά 30% σε αιμολυμένο δείγμα)
2. Η αιμοσφαιρίνη των ερυθροκυττάρων έχει μέγιστο απορρόφησης στα 431nm και στα 555nm.

ΧΡΗΣΗ ΦΥΓΟΚΕΝΤΡΟΥ

   Η τοποθέτηση των δειγμάτων στη φυγόκεντρο, πρέπει να γίνεται κατά τέτοιο τρόπο ώστε να υπάρχει ισοστάθμιση βάρους στα σκέλη της περιστρεφόμενης κεφαλής που βρίσκονται το ένα απέναντι από το άλλο, δηλαδή διαμετρικά αντίθετα από τον κεντρικό άξονα περιστροφής της φυγόκεντρου. Αν δεν γίνει η σωστή ισοστάθμιση, υπάρχει κίνδυνος να σπάσουν οι σωλήνες στη φυγόκεντρο ή να μετακινηθεί ολόκληρη η φυγόκεντρος από τη θέση της. Τόσο το ξεκίνημα όσο και το σταμάτημα της φυγόκεντρου, πρέπει να γίνεται σιγά σιγά, διότι η γρήγορη επιτάχυνση μπορεί να προκαλέσει σπάσιμο των σωλήνων, ενώ η γρήγορη επιβράδυνση επανάμιξη στερεού-υγρού και κακό διαχωρισμό, οπότε επιβάλλεται επανάληψη φυγοκέντρισης.